- Chcę.
Odpowiedział, przyglądając mu się uważnie. Bezczelnie blokował przed nim umysł! Mruknął pod nosem niezadowolony. Evan po prostu sobie poszedł, a być może mu coś groziło. I może potrzebował pomocy...
- Powiedz mi, co się dzieje.

Spojrzał na czekoladę i rozweselił się. Uwielbiał ją, w każdej postaci, każdy rodzaj. Uśmiech się poszerzył, kiedy Nat został objęty jego ramieniem. Oparł na nim głowę, pociągając lekko noskiem. Znowu ten sapach. Strasznie przyjemny.
- Jesteś pewny?
Spytał, jak na złość, podpierając się na nim ręką, żeby unieść się lekko i spojrzeć mu w oczy. Musiał wiedzieć na pewno.
- Taak... ale jak co to sam się na kanapę wyniesiesz, ja się wyrzucić nie dam. I nawet nie próbuj budzić mnie przed dwudziestą pierwszą.
Pogroził mu palcem z lekkim uśmiechem.

Wampiry chyba na piekło nie powinny marudzić? Uspokoił się trochę wiedząc, że jakby co, Evan może oczekiwać pomocy. Uśmiechnął się, ładując sobie do buzi kawałek czekolady. Rafael oczywiście był zaopatrzoną w najlepszą, jaka istnieje.
- Ostrzegam, że kiedy zostaję rozpieszczony, złowieszczego procederu nie da się już cofnąć.
Powiedział rozbawiony całą sytuacją i tym, jak Rafael go traktuje. Było mu miło i przyjemnie. A nie tak dawno słyszał od niego, że nie da się z nim wytrzymać. Teraz będzie miał okazję na własnej skórze się o tym przekonać.
- Zobaczymy, ile wytrzymasz. Daję godzinę... do czasu aż pierwszy raz cię nie skopię.
Po chwili przechylił lekko głowę, uświadamiając sobie coś.
- Ale po ubrania to mnie chyba wypuścisz, co?

- I nie zamierzam ci jej zwracać.
Odpowiedział spokojnie i znów się uśmiechnął. Wszystko zostało postanowione? Oni tak na serio?
- Czyli mówiąc w skrócie mam nigdzie nie wychodzić, siedzieć tutaj i się ciebie pilnować, a wy nawet nie powiecie mi co się dzieje, tak? Cholera, seryjnego mordercę na mnie nasłali?
Mruknął niezadowolony, choc cieszył się na wspólną noc. Od tak. Chciał się przytulić i spokojnie spać.

- Zatrzymam.
Bo będzie ładnie pachniała, jak ta poprzednia i jak on. Przymknął oczy. To było przyjemne. Mimo, że ciągle nie odpowiadało mu to poczucie cudzej dominacji. Lekkie, ale wciąż było.
Kiedy usłyszał odpowiedź, przechylił głowę, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Oprócz odpowiedzi tej najmniej prawdopodobnej.
- Jasne. Mój były jest w mieście i Evkowi odbiło. Albo nie, lepiej. Ten demon znowu czegoś chce.
Mruknął trochę sarkastycznie. Wątpił w takowe odpowiedzi.

- Nie. Nie przeszkadza.
Mruknął, kończąc czekoladę. Mruknął przy tym zadowolony. Podciągnął nogi pod pierś. Gdyby Chriss wrócił, chyba by się ukatrupił. Albo wrócił do niego? Sam nie wiedział. Ale przecież on wcale nie był taki zły. Kochał go. Co teraz czuł, nie miał pojęcia, ale... przecież tyle ze sobą byli. Pokręcił głową. A ten demon? Ale wtedy Evan też by sie ukrył. On też był pochrzaniony. I co jeszcze? Może znalazł go ktoś inny, kogo okradał?

Właśnie dlatego go tu trzymali. By nie wróciło.
- Mam wolne, na czas nie określony.
Zaśmiał się cicho. To on sobie ustalał kiedy pracuje a kiedy nie. Klienci będą zawiedzeni, ale co z tego skoro ma w domu takie śliczności nie będzie nigdzie się szlajał.
Teraz zaczął gładzić go po włosach.

- To co chcesz zjeść... Czy może od razu zaprowadzić cię do lodówki?
Zapytał z cichym śmiechem. Chyba pierwszy raz od dawna pierwszy raz, tak na prawdę przyda mu się służba.
- Tym się przejmować nie musisz.
Cmoknął go w skroń.
- Mam tu coś ciekawszego od pracy.
Zaśmiał się cicho. Mówił prawdę, ale był ciekaw czy za to w mordę dostanie.